29.251 stappen, een blessure en toch onder de 2 uur – mijn eerste 10 Miles

Je eerste 10 Miles vergeet je nooit. Zeker niet als je hem met een voetblessure loopt, en tóch onder de twee uur binnenkomt. Zelden ben ik zo kapot geweest. En zelden ook zo trots.

Maanden heb ik getraind voor deze dag. Elke kilometer dichter bij dat ene doel: de finish halen. Maar zoals dat wel vaker gaat, liep het in de laatste week even anders. Een voet die moeilijk begon te doen – letterlijk op het slechtste moment. Maar opgeven? Geen optie.

Vandaag was het zover. De adrenaline, de sfeer, de start om 13u13. En dan gáán. Op 4 km zat ik goed in het ritme (13u38), bij 10 km dacht ik: “we zijn over halfweg” (14u19). Maar toen kwam ze… de Konijnenpijp. Wat een beest. Ik begon eraan om 14u48, en pas 15u01 zag ik weer daglicht.

En toch, daar was ze: de finish. 15u05, klokje stil op 1u51’54”. Onder de twee uur. Mét blessure. Zonder opgeven.

29.251 stappen. En elke stap waard. Want ik liep niet alleen. Ook mijn vrouw Rebecca en schoonzus Christina Gevers stonden mee aan de start. We hebben samen getraind, elkaar vooruit getrokken, en vandaag hebben we het ook samen geflikt. Alle drie uitgelopen, alle drie fier. Dit was écht een teamprestatie.

En elke stap had betekenis. Want we liepen, samen met N-VA, voor Dina.

Dina is 17, woont in Merksem, en werd als hoogbegaafd getest. Ze kreeg de kans om te starten aan de Mandeville Academy in Gouda, een unieke plek waar ze echt tot bloei kan komen. Maar haar alleenstaande mama kan de 18.000 euro inschrijvingsgeld niet alleen dragen. Daarom zetten we onze schouders eronder. Voor Dina. Voor haar droom.

Dus ja, het was zwaar. Het deed pijn. Maar deze prestatie, deze dag, deze strijd – die vergeet ik niet snel. En het mooiste? Weten dat we met elke stap iets betekend hebben.

Op naar de volgende. Maar eerst… rust. 😊