Geweld is geen mening
Een megafoon in het oor van collega Ridouani. Een terreurdreiging tegen collega Van Doesburg. En wat zie je op de nieuwssites? Lachende gezichtjes, applaus, mensen die roepen: “Goed! Dan luisteren ze misschien eindelijk naar het volk!”
Klinkt stoer. Is dom.
Het volk bestaat niet. In tien jaar politiek heb ik nog nooit meegemaakt dat iedereen hetzelfde dacht. Zelfs over buitenspel in derde provinciale raken we het niet eens. Wat u vindt, is uw mening. Waardevol, zeker, maar niet dé mening van “het volk”.
Geweld gebruiken om te overtuigen is het begin van de ondergang. Als beleidsmakers enkel nog zouden luisteren naar wie het hardst schreeuwt of dreigt, dan mogen we hopen dat die mensen niet uw belangen verdedigen. Want radicalen hebben zelden goede ideeën, hoe luid ze ook roepen.
Agressie goedpraten omdat iemand een andere politieke kleur heeft, is kortzichtig. Vandaag juicht u het toe, morgen bent u misschien zelf het mikpunt. Rood, groen, geel of blauw, allemaal hebben ze hun fans en hun tegenstanders. Dat hoort bij een gezonde democratie. Maar zodra geweld normaal wordt, raakt iedereen schade, ook de goeden.
Ik ben de eerste om streng te zijn voor de politiek. Wie zijn ambt misbruikt, moet eruit. Punt. Maar intimidatie of geweld is geen kritiek, het is lafheid vermomd als verontwaardiging.
“If you can’t stand the heat, stay out of the kitchen”? Met dat soort redeneringen hou je op den duur alleen nog ongure koks over in de politieke keuken. En geloof me, daar wordt niemand beter van.
